اخذ تضمین یا تامین
1 – در کلیه مواردی که مالک مجاز است بموجب این قانون مسئولیت خود را محدود کند و هنگامی که کشتی یا هر کشتی و یا هر مال دیگر متعلق به مالک در قلمرو ایران توقیف شده است و یا برای احتراز از توقیف، تضمین یا تامین دیگر داده شده است دادگاه یا هر مرجع صلاحیتدار دیگر میتواند بر رفع توقیف از کشتی یا از مال دیگر و یا به فک تامین دستور لازم را صادر نماید مشروط بر اینکه مالک تضمین یا تامین دیگری معادل با میزان کامل مسئولیت خود به نحوی که این قانون مقرر میدارد داده باشد و در این مورد تضمین و تامین باید طوری باشد که عملا قابل استفاده بوده و تکافوی حقوق مدعی را بنماید.
2 – در صورتی که مطابق شرایط مذکور در بند یک این ماده تضمین یا تامینی کافی در محل‌های ذیل داده شده باشد دادگاه یا مقام صالح دیگر به فک توقیف از کشتی یا رفع تضمین و یا تامین رای میدهد.
الف – در بندری که حادثه موجد طلب به وقوع پیوسته است.
ب – در نخستین بندر توقف پس از حادثه اگر حادثه در بندر روی نداده است.
ج – در بندر مقصد یا تخلیه بر حسب آن که خسارت بدنی یا مربوط به کالا باشد.
3 – در صورتی که میزان تضمین یا تامین به حد میزان مسئولیت مقرر در این قانون نباشد، احکام بند یک و دو در صورتی جاری خواهد شد که‌تضمین یا تامین کافی برای بقیه آن داده شود.
4 – هنگامیکه مالک مطابق مقررات این قانون به میزان مبلغی که معادل مسئولیت کامل او است تضمین یا تامینی دیگر داده است کلیه مطالبات ناشی از یک حادثه که مالک مسئولیت خود را نسبت به آن محدود نموده است از محل این تضمین یا تامین تادیه خواهد شد.