Skip to content
- ماده 684
- عقد ضمان عبارت است از اینکه شخصی مالی را که بر ذمه دیگری است به عهده بگیرد. متعهد را ضامن طرف دیگر را مضمون‌له و‌شخص ثالث را مضمون‌عنه یا مدیون اصلی میگویند.
- ماده 685
- در ضمان رضای مدیون اصلی شرط نیست.
- ماده 686
- ضامن باید برای معامله اهلیت داشته باشد.
- ماده 687
- ضامن شدن از محجور و میت صحیح است.
- ماده 688
- ممکن است از ضامن ضمانت کرد.
- ماده 689
- هر گاه چند نفر ضامن شخصی شوند ضمانت هر کدام که مضمون‌له قبول کند صحیح است.
- ماده 690
- در ضمان شرط نیست که ضامن مالدار باشد لیکن اگر مضمون‌له در وقت ضمان به عدم تمکن ضامن جاهل بوده باشد میتواند عقد ضمان را فسخ کند ولی اگر ضامن بعد از عقد غیر ملی شود مضمون‌له خیاری نخواهد داشت.
- ماده 691
- ضمان دینی که هنوز سبب آن ایجاد نشده است باطل است.
- ماده 692
- در دین حال ممکن است ضامن برای تادیه آن اجلی معین کند و همچنین میتواند در دین موجل تعهد پرداخت فوری آن را بنماید.
- ماده 693
- مضمون‌له میتواند در عقد ضمان از ضامن مطالبه رهن کند اگر چه دین اصلی رهنی نباشد.
- ماده 694
- علم ضامن به مقدار و اوصاف و شرایط دینی که ضمانت آن را مینماید شرط نیست بنابراین اگر کسی ضامن دین شخص بشود بدون اینکه بداند آن دین چه مقدار است ضمان صحیح است لیکن ضمانت یکی از چند دین به نحو تردید باطل است.
- ماده 695
- معرفت تفصیلی ضامن به شخص مضمون‌له یا مضمون عنه لازم نیست.
- ماده 696
- هر دینی را ممکن است ضمانت نمود اگر چه شرط فسخی در آن موجود باشد.
- ماده 697
- ضمان عهده از مشتری یا بایع نسبت به درک مبیع یا ثمن در صورت مستحق‌للغیر درآمدن آن جایز است.
93
